من، میوه، معما

میوه‌های آخر پاییز را دوست دارم. انار نمی‌خورم، اما دیدنش را دوست دارم. پوستش گاهی حتا گداوار است، اما توی انار معمولا شاهانه است. هم‌آن شعر کتاب‌های درسی که صد دانه یاقوت و این ماجراها. انار را به دلیل دیگری هم دوست دارم. اگر انار نباشد، رب انار از کجا بیاید؟
مردم معمولا خرمالو دوست ندارند، می‌پرسی چرا؟ می‌گویند گس است. خب مگر مجبور اند خرمالوی نارس بخورند؟ پوست خرمالوی رسیده کمی چین خورده است، مثل هنرپیشه‌های قبلا معروف‌تر سینما که هی می‌روند عمل می‌کنند، پوستشان را می‌کشند. مزه‌اش هم مثل خرمای تازه است. نه گس است، نه بی‌مزه. شیرین است و حتا خیال‌انگیز.
اما ازگیل، این یکی به گمانم بیش‌تر معما است تا میوه. خمیری کمی ترش، کمی شیرین، میان پوستی که رنگ و لکه‌هایش گاهی یاد گراز می‌اندازدت. و لابه‌لای آن خمیر، دانه‌های سفت چوبی چندپر، که گاهی حجمشان روی هم، برابر حجم هم‌آن خمیر عجیب می‌شود.