مکث نام‌زدانه و مکس برگر خیابان پاسداران

زمانی یک سوم پیتزافروشی‌های تهران اسمشان مکس بود و یک ششمشان هم مکث؛ روی هم می‌شد نصف پیتزافروشی‌های تهران. یکیش توی پاتریس بود؛ خیابان شهید متاله و متعهد برادر پاتریس لومومبا. خاطره‌ی واضحی ازش دارم. نام‌زد بودیم. خیابان‌فرسایی می‌کردیم. گمان کنم همه‌جای دنیا این عادت – یا آرزوی – نام‌زدهای جوان است. او آن وقت‌ها هم، مثل الان، چندآن اهل خوردن نبود. اگر گاهی چیزی می‌خورد جهت احترام به آداب و رسوم یا مثلا هم‌راهی با من بود. خلاف من که خوردن یکی از سه چهار جزء بن‌یادی بودنم است. آن روز هم، حوالی ساعت سه یا چهار، مثل گرگ گرسنه شده بودم و با چشم‌هایم ویترین خوراکی‌فروشی‌ها را می‌بلعیدم. دید و فهمید و گفت برویم چیزی بخوریم. رفتیم هم‌این پیتزا مکث یا مکس خیابان پاتریس لومومبا.
نام‌زدانه ایستاده بودیم. نزدیک هم. و دست هم را ملایم گرفته بودیم. فروشنده نگاهمان کرد. لابد توی دلش گفت آخ‌هی. دو تا کبوتر جوون عشق. و بعد مهربان به‌مان لب‌خند زد و گفت راحت باشید. راحت باشیم؟ نا راحت نبودیم.
جمعه یک پیتزا مکس دیگر را کشف کردیم. یکی توی پاسداران. شاید معروف باشد. شاید «مکس اصلی» آن باشد. پیتزایش اولین پیتزایی بود که من خوردم و گفتم خوش‌مزه است.