بی‌رحمی مسیح بودن

مدت‌ها پیش دیدم که تصویر موسا و عیسا در قرآن با تصویر رایج یک‌سان نیست. موسای قرآن عاطفی‌تر از آن پیام‌آور خشم‌گین یهوه است و عیسای قرآن کم‌تر از عیسای متا رنگی از رحم و رحمت دارد. در عیسای قرآن کمک به مردم می‌بینی، اما شفقت به حالشان نه. موسای قرآن هم‌آن است که مثل مادر می‌گوید «لم تؤذوننی؟/ چرا می‌آزاریدم؟»
وقتی اهل پرهیز باشی، وقتی چیزهایی را به خودت حرام کنی که دیگران نمی‌کنند، درک حال و روز آن دیگران و درک مسائلشان و درک تنگ‌ناهاشان و هم‌دلی با آنان بسی سخت می‌شود. قضاوت‌هات تیز می‌شود و مهربانیت گه‌گاه بسی اندک. گمان کنم ابوسعید ابوالخیر تمام عمرش را صرف این کرد تا این پرهیزها و تبعات بیمارگونشان را در مشی عرفانی روزگارش تعدیل کند.
برای منی که چهارچرخه‌ای زیر پایم ندارم، غم کسی که نمی‌تواند مزدایش را بی‌ام‌دابلیو کند، گاه ممکن است فانتزی‌ای خنده‌آور یا ادایی چندش‌آور باشد. اما او غم‌گین است. شاید منی که فرزندی ندارم، از شنیدن این که فلانی شب تا صبح خوابش نبرده چون نوزاد شیرخواره‌اش بعد از خوردن شیر بادگلو نکرده عصبانی یا متحیر شوم. اما مادری که فرزندی را بزرگ کرده می‌داند داستان چی‌است.
در دوستانم کسی را می‌شناسم که گاه بسی نازنین است و گاه در عین همان نازنینی، قضاوت‌هایش تمام بی‌رحمانه و گاه حتا غیرانسانی. تیز تیز می‌زند و می‌رود و حتا حاضر نیست کلمه‌ای از کلام آن دیگران بشنود. بی‌رحمی پرهیزگارانه‌اش من را می‌آشوبد. کاش کمی ناپرهیز بود، کمی نازنین نبود، اما مهربان‌تر.