ایران که ما همه به آن مفتخر ایم

باران مختصری بارید ام‌روز. بارانی بهاری. بارانی شادی‌آور. بارانی مثل سیل‌آب. من در خیابان بودم. کنار خیابان منتظر ایستاده بودم تا کسی بایستد و سوارم کند. باران مثل سیل می‌بارید. مراقب بودم که خیس نشوم. خوش‌حال بودم که چتر دارم. او - که زن بود و راننده‌ی سمند بود و می توانست مرد باشد و می‌توانست راننده‌ی پراید یا هر چیز دیگری باشد - من را دید. با دقت نگاهم کرد. این را از کم کردن سرعتش فهمیدم. بعد با دقت فرمانش را روی چاله‌ی آب میزان کرد و پایش را روی گاز فشار داد. با لذت رد شد و من از سر تا پا خیس شدم. درست از سر تا پا.

من فقط از خودم پرسیدم «چرا هر بار که می‌توانسته‌ای دیگران را بیازاری این کار را نکرده‌ای؟» سوالم جدی و دقیق و عمیق بود. به قول دوستان فیلسوفمان سوالی از بن دندان بود. کسی رسید و سوارم کرد. راه را در ده دوازده دقیقه باید بتوان رفت؛ در ترافیک هر روزه بیست و پنج تا سی دقیقه و در ترافیک سخت چهل دقیقه. اما ام‌شب دو ساعت و ربع طول کشید؛ دو ساعت و ربع. بخاری‌ای در کار نبود. سوز سرد ملایمی از لای درز در و پنجره می‌آمد. من سر تا پا خیس بودم. سوالم بن دندانم مانده بود. بالاخره به عینک‌سازی رسیدم. عینک ساز نبود. منتظر شدم. نیامد. رفتم و گشتم؛ طبقه‌ی پایین پاساژ یافتمش. با دوستانش سرگرم بودند. عینک را دادم تا نیم نمره به توانش بیفزاید. حالا باید برمی‌گشتم. آن سوی خیابان.

باران که می‌بارد خطی‌ها هم کار نمی‌کنند. همه مسافر دربست می‌برند. خیابان پر از مسافر بود. مسافرها انگار در شورش‌های دانش‌جویی 1968 پاریس، تا میان خیابان آمده بودند. یک نفر از راننده های خطی آمد و متمدنانه ایستاد و مقصدش را گفت. من هم متمدنانه رفتم که سوار شوم. متمدنانه گفت دو و نیم برابر کرایه می‌گیرد. سوار نشدم. حالا دیگر سوالم عوض شده بود. سوالم که دیگر بن دندانم هم نبود این بود «من چرا اسلحه ندارم؟»

واقعا اگر یک ساعت دیگر در سرما می ماندم از حال می‌رفتم و می‌مردم. وقتی به خانه رسیدم تا یکی دو ساعت شست دستم حس نداشت. من به ایران، به ایرانیان و به خیلی چیزهای خوب دیگر افتخار می‌کنم. من به شما هم توصیه می‌کنم هم‌این کار را بکنید.