خصوصی عمومی

هیچ وقت نفهمیدم استدلال آن‌ها که می‌گویند باید قانون جلوی خودکشی را بگیرد چیست. موضوعی از بودن خصوصی‌تر هم هست؟ چرا باید کسی حق نداشته باشد برای چیزی این قدر خصوصی، خودش آزادانه تصمیم بگیرد؟ اگر این فشارها و الزام‌ها نباشد، قاعدتا باید بتوانی بروی داروخانه و دو تا قرص بگیری و اولی را سر شب بخوری و آخری را وقت خواب و خواب عمیق ببردت و دیگر هم بیدار نشوی.

یکی از حرف‌های بی‌معنایی که می‌گویند این است که ممکن است تصمیم خودکشی، شتاب‌زده و در یک موقعیت بحرانی باشد. نمی‌فهمم. مگر دولت وظیفه‌ی خودش می‌داند که آدم‌ها را از مثلا سرمایه‌گذاری شتاب‌زده در بورس محافظت کند که این‌جا هم وظیفه‌ی خودش بداند. اما حتا اگر این حرف بی‌معنا را بپذیریم، راحت می‌شود مکانیسمی پدید آورد که جلوی شتاب‌زدگی را بگیرد. مثلا بگوییم برای این که کسی بتواند دو قرص کذایی را از داروخانه بخرد، باید بیست روز پیاپی نامش را در فلان پایگاه اینترنتی به عنوان آماده‌ی مرگ ثبت کرده باشد. در این صورت تنها در روز بیست و یکم حق دارد قرص‌ها را بخرد و استفاده کند.

پ‌ن: طبیعتا این بحث از منظری شرعی نیست. تکلیف و موضع شرع که نسبت به خودکشی معلوم است.