نوشتن از قهوه؛ نوشتن چون قهوه

دوستانی دارم؛ کم اما دوست، کم اما خوب، کم اما گاه آن‌قدر مهربان که گاهی باید بس‌یار تلاش کنم تا مهربانیشان هوش از سرم نرباید. اگر بخواهم شبیه نام آن کتاب معروف بگویم «سبکی - نه آسان - بر دوش کشیدنی دوستی».
این که می‌گویند «هر چیز، نو خوب است و دوستی کهنه»، حرف دقیقی نیست. ای بسا دوستی نو که بسی خوش باشد و ای بسا دوستی کهنه که نتوان کاریش کرد. این روزها دوست نوی داشتم که مسافر بود و رفت. نمی‌دانی چه خوش دوستی بود. دوست کهنه هم دارم که هست و انگار نیست. دوست کهنه هم دارم که هست و نمی‌بینمش، اما بویش را انگار باد می‌آورد و از این که پیامکی بفرستم و پی‌امی جواب بدهد به قدر دنیا شاد ام.
یکی از دوستان نه چندان کهنه ام، دو روز پیش هدیه‌ای به من داد؛ یک پاکت کاغذی کلفت که درش را محکم بسته‌اند و توی یک کیسه‌ی نایلونی است. با این حال بوی قهوه‌ی تویش از پاکت و کیسه می‌گذرد و همه جا را پر می‌کند. دوستم آن قدر با من تازه دوست شده که نمی‌داند نوشیدن قهوه از آرزوهای نسبتا دست نیافتنی من است. معده‌ی بیمار و طبع حساس از این اجازه‌ها به من نمی‌دهند. اما عجب بویی. گذاشتمش توی کیف که بیاورمش خانه و بو باز از توی پاکت کاغذی و کیسه‌ی نایلونی و کیف برزنتی بیرون می‌زد و مترو را می‌انباشت.
نوشته‌ی خوب هم مثل قهوه‌ی توی آن پاکت است. بوی خوشش - هفت لا هم که بپیچیش - همه جا را برمی‌دارد.