درمان‌گر در لابیرنت

این روزها دوست دارم یک مقاله درباره‌ی یک مسئله‌ی صرفا نظری جذاب بخوانم. دی‌شب خوابش را می‌دیدم. اسمش را یادم نیست، اما موضوعش این بود که «اخلاق به درمان‌گر حکم می‌کند به فرض صداقت بیمار پای‌بند بماند یا مراقب باشد گول گزارش‌های غلط بیمار را نخورد؟»
پیش می‌آید که درمان‌گر به بیمار اعتماد کند و خیرش را ببیند و پیش می‌آید که درمان‌گر به بیمار اعتماد کند و گولش را بخورد و پیش می‌آید که درمان‌گر آن قدر دنبال توطئه‌ی بیمار بگردد که نه تنها نتواند کاری بررای بیمار کند، که خودش هم کم‌وبیش بیمار شود.
پ‌ن: می‌دانم که اگر فوکویی نگاهش کنی اصلا صورت مسئله بی‌معنا می‌شود. قربان آدم چیزفهم. پس فوکویی نگاهش نکن.

پ‌ن2: نه! هیچ کدام از شما که نامه نوشتید و هیچ کدام از شما که حتا نامه ننوشتید و با حذف در لیست دوستانتان عکس‌العمل نشان دادید بیمار این متن نیستید. به این دلیل ساده که من درمان‌گر نیستم، دست کم درمان‌گر کسی جز خودم نیستم.

پ‌ن3: بررای مثال:

- قرص‌های سدیمت رو می‌خوری مرتب؟

- بععععععععله دکتر.

خب معلوم است که دارد دروغ می‌گوید. اگر خورده بود یا از سختی سر وقت خوردنشان شکایت داشت یا از عوارضش، مثل سرگیجه و خواب‌آلودگی. اما همیشه هم به این سادگی نیست. گاه خیلی پیچیده می‌شود.