مصادره

انقلاب که شد، یک عده گذاشتند رفتند. دیدند مملکت آشوب‌ناک است، ریسک نکردند. هر که رفته بود، از چشم مانده‌ها ضدانقلاب بود و طاغوتی بود و اموالش را مصادره کردند و بین مستضعفان تقسیم کردند و اسم این کار را گذاشتند مصادره. از آن کارهایی که آدم فقط در بلبشوی انقلاب می‌تواند ببیند. بعد از مدتی البته نظم و قانون جدید حاکم شد و خیلی از رفته‌ها برگشتند و به مال و اموال خودشان رسیدند و خیلی هم برنگشتند و نرسیدند و البته کسانی هم برگشتند، اما باز به هیچ نرسیدند.

از این مقدمه‌ی نامربوط بگذر. این مفت بردن و مفت خوردن به دهان بعضی خوش آمد و شدند مصادره‌چی. تا مال و اموال بی‌صاحب بود مال و اموال مصادره می‌کردند، بعد رفتند سراغ چیزهای دیگر. حالا هم رسیده‌اند به مفاهیم و به شخصیت‌ها. از یک طرف شهادت و اسلام و ایمان و هر چیزی را که زمانی خون توی رگ‌های مردم گرم کرده مصادره می‌کنند و از طرف دیگر هر کسی را که زمانی دو قدم برداشته و فریادی سر ظلم و ظالم کشیده. از نواب صفوی شروع کردند و کسی هم مزاحمشان نشد. خیلی‌ها گفتند اصلا نواب خودش تروریست بوده و جد هم‌این ها بوده.

بعد رفتند و رفتند و رفتند تا دیگر رسیدند به آوینی. حالا دیگر آوینی را هم می‌خواهند توی لات‌ها و قداره‌کش‌ها بچپانند و خلاص. من قبلا یکی دو بار چیزهایی درباره‌ی آوینی نوشته‌ام. حالا دیگر داد حسین معززی‌نیا هم درآمده است. حسین نجیب بی‌صدا هم دارد داد می‌زند. بخوانید فریادش را.