اقلیما خره

اقلیما را دیدم و ناراضی نبودم. داستان نداشت. همه چیزش افتضاح بود. توهین به بیننده بود. اما وقتی من از سالن بیرون آمدم راضی بودم. رفته بودم و نزدیک دو ساعت توانایی‌های پانته‌آ بهرام و چند دقیقه هم شاه‌رخ فروتنیان را دیده بودم. گور بابای بقیه‌ی فیلم که مفت گران بود. و گور بابای این که می توانستی فیلم را کمدی معناگرا بنامی. یادمان نرود که این سینمای ایران است. چیز مریض و علیلی که توی پرسش‌نامه‌های جشنواره‌اش می‌نویسند به نظر شما این فیلم تا چه حد در اعتلای سینمای ایران موثر بوده است. هم‌این دی‌شب یکی از دوستان در سالن سینما یادم آورد که کپی دست چندمی از شیطان‌صفتان را دیده‌ایم. خودم هم یاد زرد ابری افتادم. راستش هر دو را – با این که سیاه و سفید اند و قدیمی و درب و داغان – به اقلیما که هیچ، به بهتر از اقلیما هم ترجیح می‌دهم. نمونه‌اش آن فیلم حمید رخشانی؛ اسمش چه بود؟ شب بیست و نهم؟ ساخته‌ی سال 1368 است.