من زدمش انگار

می‌دانم الان دیگر Lost دیدن از مد افتاده است. چه کنم؟ من همیشه از مد عقب ام. چندآن هم البته ناراحت نیستم از این عقب بودنم. به هر حال، شروع کرده‌ایم به دیدنش. روز اول چهار قسمت، روز دوم دو قسمت و امروز هم که روز سوم است دو قسمت. حسابی مراقب ایم که معتاد نشویم. خیلی هم دوستش داشته‌ام. یکی از خوبی‌هایش این است که موقع دیدنش ناخودآگاه، قسمت حدسیات مغزم فعال می‌شود، از یک قسمت پیش از وقوع، تا چند ثانیه پیش از وقوع، حدس می‌زنم چه خواهد شد، اغلب هم حدسم درست از آب درمی‌آید و حالش را می‌برم. کم‌کم هم دارم متوجه می‌شوم انگار حدس یک جور بازی آگاهانه است که سازندگان به بینندگان پیش‌نهاد می‌کنند. چون هر چه می‌گذرد حدس‌ها دیرتر و سخت‌تر به ذهنم می‌رسند. مثل بازی‌ای که دائم به مراحل پیچیده‌ترش پا می‌گذاری.
الان آخر قسمت هشتم هستیم و هر دو داریم سعی می‌کنیم حدس بزنیم کی با چوب کوبید توی سر سعید. هر کداممان هم یکی دو حدس داریم، طبعا با رعایت ترتیب اولویت. من اولین حدسم این است که من زده‌ام توی سرش. چون دوست ندارم از جزیره‌ی به آن قشنگی و مصاحبان – سرجمع – به آن خوش‌آیندی و دنبال کردن داستانی آن قدر جذاب محروم شوم. دوست دارم با هم توی جزیره بمانیم. هی بگردیم، بگردیم، کشف کنیم، شکار کنیم، اما نجات پیدا نکنیم، رادیو نسازیم، و پای کسی را به جزیره‌مان باز نکنیم. جزیره مال ما است، با گرازهایش و چشمه‌اش و غارهایش و هیولایش و باران‌های سیل‌آسایش و ساحل شنیش و خرس‌های قطبیش.