یک عمر شیشه بر سر، یک سنگ ریزه آخر

ساعت دوازده شب است. از خانه‌ی رو به رو صدای فریاد می‌آید. داد و قال تمام خانه‌مان را پر کرده است. صدای زن ومردی است که دعوا می‌کنند. نمی‌شود خوابید. من فکر می‌کنم مرد دارد زن را کتک می‌زند. مهربان هم‌سر می‌رود پشت پنجره. می‌گوید نه. مرد در پاگرد ایستاده و به زن که بالای پله‌ها است فحش می‌دهد. گاه می‌جهد که بزندش، اما گرفته‌اندش و نمی‌گذارند.
از «پدرسگ» و «بی‌شرف» و «این بخور» و «آن نخور» که می‌گذرند مرد با غیظ داد می‌کشد «زنیکه‌ی هرزه». زن را ندیده‌ام. اما صدایش می‌گوید کمی کم از پنجاه سالش است. ضجه‌اش به آس‌مان می‌رود که «من هرزه ام؟ هرزه خودت ای.»
مهربان هم‌سر نشنیده است. می‌پرسد «چی گفت که جیغش رو بلند کرد؟» می‌گویم «اولین چیزی که مردها توی دعوا به زن‌ها می‌گن؛ هرزه.»
با خودم فکر می‌کنم اگر پنجاه سالش باشد، چهل چهل و پنج سال است که تلاش کرده چیزی را حفظ کند، از دست ندهد، پاکیزه نگه دارد، نگذارد لک شود. لذت‌هایی را بی‌خیال شده است. امکان‌هایی را ندید گرفته است. مثل بار شیشه روی سرش تا این‌جا، تا بالای پله‌های خانه‌ی رو به رویی آورده که مردی از پاگرد طبقه‌ی پایین با یک کلمه‌ی ریز و تیز مثل یک سنگ‌ریزه بزند و بشکندش. به هم‌این سادگی. واقعا چرا؟
و فکر می‌کنم به این که ظاهرا هم‌این فحش، اگر حساب و کتاب قانون را لحاظ کنی، برای مرد هشتاد ضربه شلاق دارد، ایستاده می‌زنند و به تمام سر تا پاش، جلو و عقب، همه جا جز سر و صورت و گلو و آلت.
پلیس که می‌آید صداها از جیغ به تحکم عوض می‌شوند. زن خشن و منطقی می‌گوید «نه! شما به من گفتی هرزه. گفتی یا نگفتی؟ من می‌خوام این رو ثابت کنی. می‌تونی شما؟»
به هم‌این که مرد محکوم شود و خفقان بگیرد و من و من کند راضی است. مرد هم دارد من و منش را می‌کند، اما خفقان نمی‌گیرد. ناراضی است. نمی‌خواهد محکوم ببینندش حتا یک لحظه. گاهی صدایش بالا می‌کشد. پلیس‌ها هم ناراضی اند. همه را سوار دو تا ماشین می‌کنند و می‌برند کلانتری. دو خانواده هستند انگار.