سرکوب با واژه‌های ظاهرا محبت‌آمیز

زن لطیف است. این یک حقیقت آماری است. بیش از این را نمی‌دانم. شاید این یک حقیقت ژنتیک هم باشد، شاید هم تنها یک حقیقت فرهنگی آموزشی باشد. درک این لطافت – بی این که درش اغراقی یا ناهنجاری‌ای راه بدهیم – کار بدی نیست. حتا کار خوبی است. اما وقتی زنی حرف می‌زند، واقعا و جدی حرف می‌زند، لابد چیزی دارد که باید به آن گوش داد. در این شرایط دست (یا دست مجازی) به سر و گوش او کشیدن و تلویحا او را به اتاق خواب خواندن یا آشکارا او را آن‌جا آرزو کردن، و گفتن این که هر که خواهی باش و هر چه خواهی گو، لب‌های نیمه‌باز و چشم‌های خمارت را عشق است، کاری است که نامش خود دش‌نام است، چه به انجامش.
آزاده فرقانی نامه‌ای نوشته است به فرح پهلوی و خط‌های میان او و خودش را بازکشیده است، تا کسی گمان نکند آزاده از جنس فرح است. مجید زهری – که سینه‌چاکانه در پی خاندان سلطنت می‌دود – در وبلاگش لینکی به این نامه داده و لینکی به عکس آزاده و نوشته است «در نوشته‌‌ی آزاده فرقانی، فقط يک چيز برايم مهم بود: اين‌که دختر است! وقتی فهميدم "مجرد است" و رسيدم به اين اعتراف که «متولد 1357» است، خواندن را رها کردم. يعنی چشم‌هام می‌خواند، امّا ذهنم نمی‌شنيد. واقعاً چه فرق می‌کرد که او چه می‌گويد و عقايدش چيست؟ صورت تب‌دار او -آن‌طور که نور می‌افشاند- از هر چيز مهم‌تر بود. رنگ شفاف پوست و حالت خمار چشم‌هاش، کشش عجيبی در من ايجاد می‌کرد. فاصله‌ی باز لب‌هاش و هرم زبانش به دلم چنگ می‌زد. بينی خوش‌ترکيب و ابروهای خوش‌ساختش رعشه به جانم می‌انداخت. نگاهش به جايی خيره بود که شايد قاضی آن‌جا بود، امّا از او عبور می‌کرد و از مانيتور من به فضايم پرمی‌کشيد. می‌شد حدس زد که در مقابل اين نگاه، پای قاضی چطور سست شده بود. بوی تنش، بوی زنانه‌گی‌اش، در درونم پيچيده بود و ریه‌هايم از کرختی آن، نزديک بود که از تنفس باز بمانند. و آن صورت تب‌دارش... دست‌های ظريف، آراسته و کشیده‌اش را نمی‌شد ناديده گرفت؛ به سپيدی بلور و نرمی حس مادرانه. از خود می‌پرسيدم: اين دست‌ها چقدر هنر نوازش می‌دانند؟ حجاب از او طرح غنچه‌ای ريخته بود که در انتظار شکفته‌شدن لحظه‌شماری می‌کند. صورت‌گر اين غنچه هنرها داشت. آيا روزی کسی اين گل را خواهد بوييد؟»

زهری با یک تیر دو نشان می‌زند؛ هم نامه‌ی آزاده را بی‌معنا می‌کند و هم عشق تنانه‌اش را – که دقیقا چیزی جز ابزار سرکوب و له کردن مردانه نیست – ابراز می‌کند. برای مجید زهری از زن‌ها تنها یک چیز مهم است این که زن اند. اما او نمی‌خواهد این واژه را به کار ببرد. از این واژه می‌ترسد. به جایش می‌گوید دختر. این در جمله‌ی بعد معلوم می‌شود که او بعد از این که تنها نکته‌ی مهم آزاده را دختر بودنش می‌بیند، می‌فهمد که او مجرد هم هست. و برایش بیست و هشت ساله بودن آزاده اصلا یک اعتراف است. تعجبی هم ندارد. در نگاه او زن هر چه از جسمش و بودن جسمانیش بگوید – حتا سن و سالش – اعترافی است که باید در هوا قاپید و بلعید و حالش را برد.

دش‌نام‌هایی که می‌شناسم و به کار بردنشان را روا می‌دانم برای کسی که چون‌این رفتاری می‌کند انصافا واژه‌های پاکیزه‌ای اند و او باید از شنیدنشان شاد شود. برای هم‌این است که ترجیح می‌دهم هیچ دش‌نامی ندهم